Glasjonomery

Charakterystyczną cechą materiałów szkłojonomerowych jest długotrwałe uwalnianie fluoru. Dzięki temu są optymalne do wypełniania ubytków w zębach objętych rozległymi zmianami próchniczymi. Doskonale nadają się także do osadzania elementów protetycznych, np. koron i mostów.

Zalety i wady cementów szkłojonomerowych

Poza zdolnością magazynowania jonów fluoru i wytwarzaniem trwałych połączeń z tkankami zęba, cementy szkłojonomerowe mają najlepszą biotolerancję ze wszystkich wypełnień dentystycznych. Ich zmiany objętości pod wpływem zmian temperatury są najbliższe rozszerzalności naturalnych tkanek zęba.

Niestety, masy szkłojonomerowe mają też kilka istotnych wad: są podatne na ścieranie się i kruszenie. Nie mogą równać się pod względem trwałości z amalgamatami i wypełnieniami światłoutwardzalnymi. Nie są też tak gładkie, mają dość długi czas wiązania i w początkowej fazie utwardzania wykazują dużą wrażliwość na wilgoć. W trakcie użytkowania plomba może ulec przebarwieniu pod wpływem spożywania pokarmów z silnymi pigmentami lub palenia wyrobów tytoniowych. Większości tych wad pozbawione są nowoczesne światłoutwardzalne cementy glasjonomerowe modyfikowane żywicami. Są znacznie trwalsze i odporniejsze na złamania od klasycznych cementów szkłojonomerowych.

Optymalny cement do zębów mlecznych i osadzania prac protetycznych

Glasjonomery stopniowo uwalniają fluor, który hamuje rozwój zmian próchniczych. Ta właściwość sprawiła, że cementy szkłojonomerowe są popularnym wypełnieniem przy leczeniu zębów u dzieci. W wielu przypadkach aplikacja nie wymaga stosowania koferdamu. Samoistna adhezja do szkliwa i zębiny pozwala zrezygnować z wytrawiania i w ten sposób narażać się na ryzyko powstania nadwrażliwości. Nie jest też konieczne nadawanie ubytkom kształtu retencyjnego. Wszystko razem sprawia, że czas leczenia ulega znacznemu skróceniu, co ma kluczowe znaczenie w przypadku bardzo młodych pacjentów.

Doskonałe przyleganie do tkanek zęba sprawiło, że materiały szkłojonomerowe pełnią funkcję cementu lutującego w pracach protetycznych, np. mogą stanowić bazę przed osadzeniem korony zębowej. Dobrze nadają się też do wypełniania ubytków w zębach trzonowych u osób dorosłych.